هم در بحث‌های روانشناسی و هم در دین و اعتقادات ما، روی نقش دوست خیلی تاکید شده است. مثلا پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: انسان به کیش دوستان خود می‌رود. به این معنا که بیشتر دوستان ما هستند که زندگی ما را رقم می‌زنند.
در روانشناسی هم این قضیه مطرح شده است که انسان به طور میانگین ظرفیت 5 دوست نزدیک را دارد. معمولا ما از لحاظ مالی، اعتقادی، اخلاقی، رفتاری، و علاقه و اشتراکات به افراد نزدیک شده و با آنها دوست می‌شویم. پس اگر یک چشم‌انداز موفقی می‌خواهیم؛ مثلا می‌خواهیم یک کسب‌وکار موفقی راه بندازیم، باید در بین 5 دوست نزدیک ما، یک بیزینس من حرفه‌ای هم وجود داشته باشد.
یا اگر می‌خواهیم در مسائل درسی موفق باشیم و در رشته و دانشگاه خوبی تحصیل کنیم، باید یکی از 5 دوست ما، درسخوان و کنجکاو باشد.
ما هم در مجاورت دوستانمان مانند آنها می‌شویم؛ پس به جای اینکه از مسائل و مشکلاتی که در اطراف ما وجود دارد، دائم حرص بخوریم و گله کنیم؛ درصدد باشیم به جای اینکه با انسان‌های منفی‌باف و متمرکز بر روی مشکلاتشان؛ با آدم‌های شادی رفت‌وآمد کنیم که در بدترین وضعیت و شرایط، سعی می‌کنند گلیم خود را از آب بیرون بکشند و همواره موفق هستند. پس باید با دوستان موفق و شاد رفت‌وآمد کنیم.
پس بهتر است همین امروز بر روی روابطمان یک تجدید نظر کنیم؛ اما این به معنای قطع ارتباط با همه نیست. بلکه ما باید با همه رفت‌وآمد داشته باشیم اما 5 نفری که بیشتر از همه با ما صمیمی هستند و ما با آنها راحت‌تر هستیم، در انتخابشان دقت کنیم؛ نباید در بین این افراد آدم ناباب وجود داشته باشد، زیرا حتما بر روی ما تأثیر خواهد گذاشت.
اگر دشمن ما یک پیشنهاد بد به ما بدهد، قبول نمی‌کنیم؛ اما دوست ما اگر پیشنهاد بدی به ما بدهد، ناخودآگاه قبول می‌کنیم؛ زیرا معتقدیم که خیر ما را می‌خواهد و وارد باتلاقی می‌شویم که شاید خیلی دیر به آن پی ببریم. پس بهتر است در انتخاب دوست خود مراقب باشیم. با هرس کردن دایره دوستان خود می‌توانیم زندگی بهتری را رقم بزنیم.