7 اصل مربی‌گری

کرک‌پاتریک نویسنده کتاب “بهبود عملکرد کارکنان از طریق ارزشیابی و مربی‌گری”، هفت اصل برای مربی‌گری قائل است. این اصول عبارتند از:

• تاکید بر انگیزه‌های شخصی:

انرژی و تعهد کارمند برای توسعه و بهبود عملکرد، تابعی از اهداف فردی، علائق و آرزوهای وی است. یک مربی کارامد در مورد آرزوها، رویاها و تجارب کارکنان سوال می‌پرسد.

• استفاده از چشم‌انداز:

یک مربی سعی می‌کند تصور کارکنان از آینده دلخواه خود را با تصور سازمان از موفقیت، همراستا سازد.

• ایجاد اهداف:

اهداف خاص، مرتبط و قابل دستیابی، به وجود آورنده راهنمایی، شفافیت و یک چارچوب برای سنجش پیشرفت هستند.

• ایجاد برنامه‌های توسعه:

یک برنامه توسعه عمل محور، منجر به فراهم نمودن فرصت‌های مشارکت برای به حداکثر رساندن نقاط قوت و رشد در زمینه‌هایی که به بهبود نیاز است، می‌شود. سازمان‌هایی که بر روی پیشرفت کارکنان سرمایه‌گذاری می‌کنند، سازمان‌هایی هستند که بهترین استعدادها را جذب و حفظ می‌کنند.

• تلاش برای تعالی:

یک مربی، استانداردهایی را برای سنجش پیشرفت و آستانه دستاوردها فراهم می‌کند و بر تعالی تاکید دارد.

• فراهم نمودن منابع ضروری:

یک مربی کارآمد، عواملی را که منجر به موفقیت کارکنان می‌شود، به رسمیت می‌شناسد و خواهان پیش‌بینی و حذف موانع بالقوه در راه موفقیت آنهاست.

• شناسایی دستاوردها:

شناخت و ستایش بردهای کوچک، عزت نفس را افزایش می‌دهد و به کارکنان برای ادامه رویارویی با چالش‌ها و به چالش کشیدن قابلیت‌هایشان، اعتماد به نفس کافی می‌دهد.